تاریخچه ایمپلنت دندان
طبق تمامی مستندات به دست آمده، چین باستان اولین کشوری بود که 4 هزار سال پیش روش کاشت دندان را با استفاده از چوب بامبوی حکاکی شده آغاز نمود که قدیمی ترین و شبیه ترین روش به ایمپلنت امروزی همین بوده است.البته اینکه ایمپلنت درون استخوان فک جایگذاری شود، ابداعی بوده که به مرور زمان به دست آمده است.
علت فرسایش مینای دندان چیست؟
با توجه به نمونه هایی که بررسی شده است، بیشتر آن ها به منظور جایگزینی دندان های عقبی از این روش استفاده کرده بودند، پس می توانیم نتیجه بگیریم که مسئله زیبایی مد نظر آن ها نبوده است. در واقع آن ها قصد داشتند تا مشکلات خود را در جویدن و گاز زدن غذا رفع کنند. پس مهمترین مسئله این بوده است که افراد توانایی غذا خوردن را در خود کامل کنند.
به مرور زمان و در حدود دو هزار سال پیش، بسیاری از جوامع مخصوصا چین یاد گرفتند که از دندان های حیوانات و یا خرید دندان های برده ها و افراد ضعیف جامعه ی خود، برای کاشت دندانی خود استفاده کنند.
زمانی که علم پیشرفت کرد، مشخص شد که استفاده از دندان فرد دیگر و یا حیوانات می تواند سبب گسترش عفونت در بدن شود و لثه فرد آن دندان را پس بزند. پس در ادامه دانشمندان تلاش کردند تا راه حلی بهتر پیدا کنند.
ایمپلنت دندان در قوم اینکاها
این قوم نوعی امپراتوری از مردم سرخ پوست در آمریکای جنوبی بود. طی تحقیقاتی که روی اجساد آن ها انجام شده است، مشخص شد که این قوم از بعضی از سنگ های قیمتی یا صدف های دریایی که شکل دندان انسان را داشتند، برای جایگزینی دندان از دست رفته ی خود استفاده می کردند. آن ها با کمک چکش این موارد را به شکل دندان در می آورند و داخل استخوان فک فرو می کردند. همچنین در این قوم از طلا و عاج فیل نیز استفاده شده بود.
ایمپلنت دندان در مصر باستان
بعد از ابتکاران چین باستان درباره ایمپلنت دندان، مصریان توانستد تا چند قرن بعد تحول خوبی در این زمنیه ایجاد نمایند. علاقه ی آن ها بیشتر استفاده از طلای تراش داده شده بود که البته آن ها عاج فیل، نقره، صدف و استخوان گاو نیز استفاده می کردند. آن ها عاج یا صدف را تراش می دادند و با کمک سیم های طلا برای جایگزینی دندان از دست رفته خود استفاده می کردند.
ایمپلنت در دنیای امروز
در عصر کنونی، ایمپلنت های دندانی به عنوان پیشرفته ترین راه حل برای جایگزینی دندان های از دست رفته با میزان موفقیت 97% در دراز مدت، محسوب می شوند. در واقع کاشت ایمپلنت در حال حاضر تنها روشی است که علاوه بر اصلاح طرح لبخند می تواند رشد طبیعی استخوان فک را تحریک کند. هم اکنون بیش از 500 نوع مختلف ایمپلنت دندان برای کاشت در بازار موجود است.
مردم معمولا به علت عدم رعایت بهداشت دهان و دندان و یا سبک زندگی نادرست یا محیطی که دندان های آنها را در معرض ریسک زیاد پوسیدگی و یا بیماری مخرب لثه قرار می دهد، دندان های خود را در دوران بزرگسالی از دست می دهند. علاوه بر رژیم های غذایی با میزان قند بالا که می تواند باعث پوسیدگی دندان ها شود، مسائل ژنتیکی، سیگار کشیدن و کنترل ضعیف گلوکز در بیماران دیابتی نیز می توانند خطر بیماری های لثه را افزایش دهد. اگر این موارد را با بهداشت ناصحیح دهان و دندان ترکیب کنید، از دست دادن دندان بسیار محتمل خواهد بود.
بیماری تخریب لثه یا بیماری همانطور که در محافل دندانپزشکی مشهور است عامل اصلی افتادن دندان هاست و شایعترین بیماری التهابی مزمن در انسان است که تقریباً 50٪ از مردم جهان از آن رنج می برند. در این بیماری، لثه از دندان جدا می شود و باعث ایجاد فضاهای خالی ای می شود که عفونت می کنند و سموم باکتریایی و سیستم ایمنی بدن، سیستم استخوانی و بافتی را که از دندان محافظت می کند؛ تجزیه میکند.
جایگزینی دندان های از دست رفته طبیعی با ایمپلنت های پروتزی محکم شده در استخوان فک ، یکی از راه های رفع مشکل از دست دادن دندان ها است با این حال ایمپلنت ممکن است آنطور که در ذهن شماست بهترین راه حل ممکن برای شما نباشد. در واقع نکته اینجاست که ایمپلنت ها می توانند به همان دلیلی که دندان ها در وهله اول به خاطر آن از دست رفته اند، با شکست مواجه شوند. چون شکل استوانه ای و باریک ایمپلنت ها، تمیزکردن آن ها را نسبت به دندان طبیعی مشکل تر می کند و به خاطر اینکه استخوان دقیقا روی سطح ایمپلنت رشد می کند، فاقد لیگامان پریودنتال (بافت پیوندی فیبری با اجزای عصبی و عروقی که سیمان پوشاننده ریشه دندان را به استخوان آلوئول پیوند میدهد) هستند. لیگامان پریودنتال، سلول های بنیادی و پروتئین هایی که به بهبود بافت ها کمک می کنند را تامین می کنند تا التهاب را به تاخیر بیندازند و یا التهاب را رفع کنند. بنابراین اگر التهاب شروع شود، به دلیل عدم وجود لیگامان پریودنتال، ایمپلنت ها از استخوان جدا خواهند شد. این مساله می تواند تا زمانی که ایمپلنت ها کاملا از استخوان جدا شوند و بیفتند، ادامه پیدا کند.
میزان موفقیت در کاشت ایمپلنت های Brånemark ( که در بالا به آنها اشاره شد) در طی سه دهه حدود 98٪ -95٪ بوده است. اما تغییر طراحی ایمپلنت ها به منظور راضی کردن بازاری که روز به روز بیشتر خواستار محصول می شود، باعث تغییر تعریف ما از موفق نبودن عمل کاشت شده است. امروزه یک چهارم بیمارانی که ایمپلنت دارند، در طی ده الی دوازده سال، افتادن یک یا چند ایمپلنت خود را تجربه می کنند که معمولا به علت استفاده از ایمپلنت های نامرغوب و بی کیفیتی است که تبلیغات جذاب آن روز به روز بیماران را بیشتر به سمت خود جذب می کند.
در ابتدا از دست دادن کامل ایمپلنت و افتادن آن نشانه شکست عمل کاشت ایمپلنت بود. اما با توجه به اینکه ایمپلنت های مدرن از یک بریج یا دندان مصنوعی پشتیبانی می کنند؛ از بین رفتن بریج یا دندان مصنوعی نیز می تواند نشانه شکست ایمپلنت دندان باشد. بنابراین بر اساس تعریف عدم موفقیت ایمپلنت، یعنی تعداد بیمارانی که یک یا چند ایمپلنت خود را از دست داده اند، درصد ناموفق بودن عمل کاشت به 11%-12% افزایش یافت.
